يادگار 08/02/1391

-          هَک‏شدن نمارایانه

            امروز صبح متوجّه شدم که حدود دوساعت از نیمه‏شب گذشته، نمارایانۀ یاهویَم، هَک‏شده. سریع همه چیز را چِک کردم. حقیقت داشت! واقعاً هَک‏شده‏بود و ازطرف من، نامه‏ای بهمراه لینکی از یک خبر بی ربط و اتّفاقی بی‏بی‏سی را به بسیاری از افرادی که در فهرست تماس‏هایم وجودداشت، فرستاده‏بود.

            سریعاً نسبت به تعویض گذرواژه‏ها اقدام‏کردم و در سایر پُست‏های الکترونیک دیگرم هم برای چندمین‏بار، همین کار را انجام‏دادم.

            دیشب در اخبار تلویزیون هم شنیده‏بودم که تعداد زیادی دُچار همین مشکل شده‏اند. بنابراین سعی‏کردم تا علّت نفوذ به سیستم‏هایم را دریابم. حقیقتش را بخواهی، نکات امنیّتی را تقریباً بصورت کامل رعایت می‏کنم و برایم مهمّ بود تا راه نفوذ را بیابم.

            من دیشب، حدود ساعت یک بامداد، بخاطر خستگی نتوانستم برای مشاهدۀ نامه‏هایم، لپ‏تاپم را روشن کنم بلکه در رختخواب، ازطریق موبایلم که سیستم‏عامل آندروید دارد، اقدام به مشاهدۀ ای-میل‏های یاهو کردم. تصوّرمی‏کنم که علی‏رغم ایمنی زیاد آندروید در استفاده از حساب‏های گوگل، این سیستم‏عامل جدید، فاقد توانائی لازم برای حفظ امنیّت سایر حساب‏ها ازجمله همین حساب‏های یاهو باشد. البتّه هنوز مطمئن‏نیستم ولی این، دوّمین مرتبه هست که به امنیّت این سیستم‏عامل شکّ‏کرده‏ام.

            یکی از رازهای موفّقیّت این سیستم‏عامل، پیوستگی شدیدش به حساب‏های گوگل است. گوگل هم ازاَساس، بسیار حفاظت‏شده بنیان‏نهاده‏شده‏است. بنابراین طبیعی است که درهنگام استفاده از حساب‏های گوگل برروی آندروید، کمتر احساس عَدَم امنیّت بکنیم.

1-نتیجۀ اوّل اینکه، آندروید احتمالاً به تنهایی امنیّت‏ندارد و اگر امن بنظرمی‏رسد، شاید ناشی از امنیّت نسبی حساب‏های گوگل باشد!

2-نتیجۀ دوّم اینکه، خدا رَحم‏کنِه، همونطور که یک سیستمِ اَمن تونسته امنیّت نسبی به یک سیستم نااَمن بدهد، ممکن است همون سیستم نااَمن نیز به‏نوبۀ خود، نااَمنی را وارد اون سیستم اَمن بکنه!

این مطالب را به «آب» تقدیم‏می‏کنم. آری، همون آبِ زلال و لطیف که حتّی یادش، آرامش درد است و مایۀ انبساط خاطر. عشق من، آب.

يادگار 14/01/1391

- سیزده فروردین

خدا می‏داند که چقدر این روز برایم مهمّ است. این روز، روز آب است. روزی که آغاز حیات است. روز آغاز عشق. پس من این روز را به عشقم یعنی «آب» و همچنین «باد» و «ابر» و «قاصدک» تبریک می‏گویم.

- زمان تحویل سال

امسال حال عجیبی داشتم. آخِه از چندی پیش تصمیم گرفته‏بودم که در زمان تحویل سال، در کنار آرامگاه کورش بزرگ باشم. همان بزرگ‏مردی که در قرآن از او به نیکی نام‏برده‏شده‏است.

وای خدای من، نمی‏دانی چقدر جالب بود. خیلی لذّت بردم. باتمام مشکلاتی که وجودداشت، خِیل جمعیّت بود که در آن صبح‏گاه سَرد، به‏طرف پاسارگاد سَرازیر شده‏بودند. هرگوشه مَراسمی بود. ناگهان صدای فلوت و نَوای دلنوازی، توجّهمان را به‏خود جَلب‏می‏کرد. می‏رفتیم و می‏دیدم دوتا کودک دارند از روی نُت‏های موسیقی، با رهبری مادرشان، چه دلنشین می‏نوازند. آن‏سوتر، دختری داشت ویلون می‏نواخت. همه را مردم تشویق می‏کردند. صحنه‏های دلنشین فراوانی بود. بیشترین نواها، سرودهای میهنی و اصیلی همچون «اِی ایران» بود. همخوانی‏های گروهی رفته‏رفته فراگیرشد تا اینکه حلقه‏های شورانگیزی به‏دور آرامگاه آن مرد بزرگ زده‏شد و مردم، دست‏به‏دستِ یکدیگر، درحال چرخش بدور آرامگاه، سُرودمی‏خواندند.

آنچنان مَرا به شور آورد که شاید امسال را بهترین سال عُمرم می‏دانم! ازنظر روحی، بسیار بَشّاش هستم و انرژی فوق‏العادّه‏ای یافته‏ام. دائماً آن خانم زرتشی، دَر ذهنم نقش بسته‏است که به همه می‏گفت: «نورزتان خجَسته.» و سپس به هرکه می‏توانست، شیرینی هدیّه می‏داد.

دعای زمان تحویل سال زرتشتیان را علاوه‏بر زبان خودشان، به زبان فارسی نیز شنیدیم. من شاهد مردمی بسیار بسیار متمدّن و بافرهنگ بودم. جمعیّت کثیری از مسلمانان آنجا بودند و با احترام زیادی درکنار اقلیّت‏های مذهبی همچون زرتشتیان، خوشحال بودند.

آبِ عزیزم، آنجا دُرُست باب‏طبع تو بود. تازه بعدش رفتیم تخت‏جمشید. اونجا هم غوغایی بود. جمعیّت زیادی هم آنجا بودند.

- سیاست دروغ!

حالم از اون مُزخرفاتی که سیاستمداران عالم سَرهَم می‏بافند و به‏خوردِ مردمشون می‏دَن، بهَم‏می‏خوره. دائماً یک‏مُشت دروغ و ظاهرنمایی تحویل رسانه‏هایی که از اَساس دَربَند هَمونها هستند، می‏دهند تا اون رَسانه‏ها هم مردم بدبخت دنیا را سَرکار بزارن! تمام معاملات، در پُشتِ پرده‏ها و در کلان‏ترین سُطوح بین‏المللی انجام‏می‏شود و تمام سیستم‏های نظامی در توازنی عجیب، تضمین اون معاملات پُشتِ‏پَرده را حِفظ‏می‏کنند. امّا مردم در همه‏جای دنیا، مشغول اَراجیف اون رسانه‏ها می‏شوند تا مَبادا چیزی را از اصل جریان متوجّه‏بشوند و خدایی ناکرده، علیه اون سیاستمداران رذلشان، قیام نکنند!

یادمه که اون‏وقت‏ها با داستان‏هایی شبیه به هواپیمارُبایی، جنگ و نسل‏کشی در بُسنی‏هِرزگوین و هزارتا داستان دنباله‏دار دیگه، مردم دنیا را مشغول‏می‏کردند و درپَس اون حکایت‏ها که هزاران انجمنِ دِفاع از حقوق‏بَشر و جمعیّت‏های اسلامی و غیره درگیرشده‏بودند، چه منافع بین‏المللی نبود که بین خود اون سیاستمداران تقسیم‏‏نشد؟!

همین مسئلۀ تحریم جهانی ایران را ببین: از یکسو با چراغ‏قرمز چین و روسیّه، تحریم‏ها را شدیدتر کردند و فوقِش یکی‏چندتا جنگ زرگری باهم راه‏انداختند، امّا دستِ‏آخر تمام بازار ایران را به همون دو کشور معامله‏کردند. تمام اقتصاد و صنعت ایران را به‏نَفع همون چینی‏ها مصادره‏کردند. حقّ و حسابشون را هم از اونطرف با هم صاف‏کردند.

چینی‏های خاک‏بَرسَر هم طبق معمولِ تاریخ چندهزارسالۀ خودشون، نفهمیدند که لقمۀ بزرگتر، خود اَحمقِشون هستند. اقتصاد اونها وارد دوران ریسک شده و نشانه‏هایی از طُغیان‏های اجتماعی بُروزکرده. معنی‏اش هم اینه که در دورۀ زمانی بسیار طولانیی، رفته‏رفته شرایط اجتماعی چین وخیم‏تر شده و اونهمه ذخائر ارزی به‏جیب اون برنامه‏ریزان اصلی واریزخواهدشد!

درواقع اون قدرت مخفی اقتصاد جهانی، قربانی‏های زنجیره‏ای خودش را مبتنی بر «اصل ناپایداری» انتخاب‏می‏کند. یعنی اینکه ابداً با نظام حکومتی هیچ کشوری مشکل‏ندارد و اصلاً نمی‏خواهد اون نظام حکومتی سَرنگون‏شود بلکه فقط می‏خواهد که درحالت ناپایدار و درگیر چالش‏های درونی و بیرونی باشد. هنگامیکه کشوری دُچار چالش‏های درونی و بُرونی بصورت همزمان باشد، بزرگترین منشأِ ناآرامی و عدم پایداری سایر کشورها خواهدبود.

سیاستمداران دَستِ دوّم اَحمق و بسیاری از دنباله‏روهای متعصّب اونها کافی بود کمی به خودشون زحمت دهند و بروند زیادشدن روزافزون و تصاعدی اختلاف طبقاتی را در هرگوشۀ دنیا، ببینند. درواقع آنچه که باعث این افزایش تصاعدی ثروت شده‏است، همان بازی‏های بین‏المللی است. آتش‏زدن پرچم کشورها، توهین مستقیم به یکدیگر در داخل کشورها و حتّی بین کشورها، همه در ناپایداری جهانی نقش‏داشته‏است تا آنها به هدف خودشان که کسب هرچه‏بیشتر منابع قدرت و مالی است، بپردازند.

همین ایران را نگاه‏کن. هزارتا شاهد برای اعلام شرایط اضطراریِ مورد حمله‏قرارگرفتن ازطرف یک جایی مثل اسرائیل و دیگران، بصورت ناگهانی در رسانه‏های عالم ارائه‏می‏شود. تمام کانال‏های اطّلاعاتی هم چنین احتمالاتی را تأییدمی‏کنند. بنابراین ناگزیر، منابع عظیمی از دارائی‏های کشور، صرف تهیّه و انباشت تسلیهات نظامی‏می‏شود. منابعی که باید صرف تولید و خودکفایی می‏شد. متعاقب آن، اقتصاد کشور دچار بُحران‏شده و اقتصاددانان سعی در اجرای برنامه‏های جبرانی اقتصادی می‏کنند. سرمایه‏گذاری‏های متوقّف‏شده، دوباره ازسَرگرفته‏می‏شود ولی تا آمادۀ بهره‏برداری می‏شود، مشکل و تهدید دیگری باعث‏می‏شود تا منابع اقتصادی صرف هزینه‏های گزاف کنترل چالش‏های فراگیر اجتماعی و تکمیل سیستم‏های دفاعی شود.

تهدیدات سایبری نیز باعث‏می‏شود تا هزینه‏های سنگینی صرف امنیّت سایبری آنهم بصورت ناگهانی و بدون تحقیقات و توسعۀ زیربنایی شود. یعنی‏اینکه ساختار حکومتی برای مقابله با تهدیدات، اقدام‏به تعریف پُست‏های سازمانی و تشکیلات حفاظتی می‏کند. تشکیلاتی که فعّالیّتِ ناگهانی آنها به‏نوبۀ خود باعث شروع چالش‏های جدید در مجموعۀ ادارات و کلّ جامعه‏شده و گره‏هایی به گره‏های گردش کار اداری مردم اضافه‏می‏کشود.

همۀ این فعّالیّت‏ها باعث اتلاف گسترۀ منابع اقتصادی هر کشوری شده و آن کشور را از توسعه بازمی‏دارد. زمان اجرای پروژه‏ها طولانی‏شده و هنگامیکه به‏ثمرمی‏رسند، دیگر بی‏فایده‏شده و حتّی اجرای آنها بدلیل قدیمی‏بودن تجهیزات بکارگرفته‏شده و عدم سازگاری با تکنولوژی روز، باعث زیان مضاعف می‏شود.

اگر خوب نگاه‏کنی متوجّه‏می‏شوی که قربانی این بازی، تنها جهان سوّمی‏ها و اعراب نیستند بلکه همون کشورهایی که به‏تصوّر برخی، استعمارگر و ظالم هستند نیز، به‏نوبۀ خود قربانی هستند. درواقع منابع آنها توسّط سیاستمدارانشان درراستای حفظ منافع خودشان، صرف جنگ‏های گستردۀ سیاسی شده و عملاً همان ناپایداری را در اقتصاد خود دامن‏می‏زنند. خوب نگاه‏کن، ازدواج مجدّد «نیکولاس سارکوزی»، رئیس‏جمهور فرانسه با سَرکارخانم «کارلا برونی» درواقع تکمیل سناریوی حضور در عرصۀ قدرت آقای «برلوسکونی» بعنوان رئیس‏جمهور ایتالیّا بود. درواقع چالش‏های اجتماعی این دو کشور شباهت‏هایی دارد که ظهور همزمان این‏دو مورد در این دو کشور زیبا می‏توانست باعث ادامۀ آن شود. مردم هردو کشور مدّعی زیبایی شناختی و داشتن زیبارویان هستند.

همونطور که اون کشورها با استفاده از علاقمندی‏های تاریخی مردمشان سَرکار گذاشته‏شدند، کشورهای اسلامی هم درگیر تعصّبات و عقاید ظاهراً محکم خودشون شدند. پیروانِ فِرَق اسلامی غالباً شعار آن را دارند که: «فقط ما دُرست‏می‏گوییم و سایر فِرَق اسلامی، مُنحرف هستند!» حال، هرکشور اسلامی با پیوند به یکی از آن فِرَق، عملاً در سیاست‏های بنیادی خود، با دیگران مشکل پیداکرده و در درون حکومت‏ها نیز تابعین اعتقادی حکومت مرکزی با سایرین که تابع عقاید دیگر مذهبی بودند، درگیرشدند. این سناریوی ناپایداری ادامه‏داشته و از راه‏های مختلف آنها را درحالت تحریک داخلی و خارجی نگهداشتند.

- سازمان‏ملل کجاست؟

اگر دولت‏ها راست‏می‏گفتند و درعالم سیاست‏، دروغ‏نمی‏گفتند، نهادهای اطّلاعاتی و گستردۀ خود را درخدمت یک نهاد محکم بین‏المللی مثل همین سازمان‏ملل قرارمی‏دادند تا این فسادهای بین‏المللی را ریشه‏کن کنند. بازیی که حکومت چین با مردم ایران کرد، بُحران‏هایی که در فرانسه، ایتالیا، اروپا و یا آمریکا رُخ‏داد، پولشوئی‏های وسیعی که همواره در روسیّه درحال انجام‏است و هزاران مشکل دیگر، نیاز به فعّالیّت گسترده و بین‏المللی اطّلاعاتی دارد. هیچ کشوری به‏تنهایی نمی‏تواند از عُهدۀ عامل اصلی این ناپایداری جهانی بَرآید. قدرت در دست هیچ حکومت و کشوری نیست بلکه این مردم فریب‏خوردۀ کشورهای جهانند که درذهن خودشان عامل همۀ بدبختی‏های خود را، کشور دیگری می‏دانند.

تازمانیکه مردم دنیا نیاموزند که باید به یکدیگر و عقاید و سلایق یکدیگر احترام بگذارند و مداخله‏ای در سنّت‏ها و علایق هیچ انسانی نکنند، دنیا عرصۀ معاملۀ پشت‏پردۀ قدرت‏های بزرگ اقتصادی است که تشکیل‏شده از افراد خاصّ است و نه دولت‏های خاصّ!

انجمن‏های جهانیی همچون فراماسون‏ها، سازوکارهای بسیار منسجمی به قِدمَتِ چندصدسال دارند بگونه‏ای که حاصل تصمیمات و برنامه‏ریزی آنها، دَه‏ها سال بعد به‏ثمر می‏نشیند! ظهور فرقِه‏های مختلف و گاهاً متضادّ در ادیانی همچون مسیحیّت و اسلام درست همانند اختلافاتی است که اینک از یکسو بین دولت‏ها مشاده‏می‏شود و از سوی دیگر بین هردولت با اقشار مختلف مردم کشورش بُروزمی‏کند!

- راه‏حلّ

هرکسی که به‏راستی به عمق فاجعه پی‏ببَرد، بی‏شکّ به این نتیجه می‏رسد که بهترین راهِ مقابله، درست حرکت کردن در همان مسیری است که با ایجاد اینهمه گَرد و غبار، سعی در مَخفی‏کردن آن کرده‏اند. قدرت واقعی یک گروه، قوم و یا ملّت، در توان اقتصادی و کسب منافع و حفظ منابع خودشان است. آنها سعی در مشغول‏نگهداشتن مردم به بازی‏هایی همچون جَنگ‏های اِعتقادی، سیاسی و نظامی دارند. از هر وسیله‏ای، حتّی یک بازی خشن فوتبال نیز بیشترین استفاده را خواهندبُرد. آدم عاقل در این راستا، تحت تأثیر جوّسازی‏های آنها قرارنگرفته و سعی در ساخت و توسعۀ زیربنای اقتصادی و فعّالیّت‏های تدارکاتی آن همچون کسب دانش، تحقیق و پژوهش می‏نماید.

بُرو به سایت‏های اجتماعی مثل فیس‏بوک و یا گوگل‏پلاس که داره روزبه‏روز جایش را بیش‏ازپیش بازمی‏کنه، خوب نگاه‏کن. یک عدّه شروع‏به راه‏انداختن بحث سیاسی سنگینی‏می‏کنند. این بحث‏های سیاسی، خیلی زود فرومی‏کِشَد و افراد هوشمند، با بی‏تفاوتی به آنها، موضوعات دیگری را که عمومیّت داشته و از جنبه‏های سالم‏تر فرهنگی، هنری و یا زندگی برخوردار است را جانشین بحث‏های متعصّبانۀ اعتقادی و سیاسی می‏کنند. به اون افرادی که این کار را بصورت معمول انجام‏می‏دهند، توجّه‏کن. بسیاری از اونها بنابه دلایل مختلف، به پوشالی بودن اِدّعاهای بسیاری از سیاسیّون و احزابِ اینطرفی و اونطرفی، واقف‏شده‏اند. معلومه که بعضی‏هاشون درگذشته قربانیّان برخی از برخوردها بوده‏اند و خون‏های زیادی در دِل دارند امّا آموخته‏اند تا از واقعیّت وجودی مُثبتشان، حراست‏کرده و اجازه‏ندهند تا آن بازی‏گردانانِ نابکار، آنها را به قهقرای چاه‏های تاریک و بی‏پایان بحث‏های «بدون داور» سیاسی نکشانند. خیلی زود و نهایتاً پس از چندتا کامِنت‏نویسی، می‏بینی که افرادِ مُتِعَصّب و یا زِشت‏گفتار، تردشده و دیگر کسی به‏آنها پاسخی نمی‏دهد، بلکه صرفاً خودشان به خودشان نان قرض‏می‏دهند! همین برخورد را دررابطه با افرادی که کلمات زشت و ناپسند را بکارمی‏برند، می‏بینی. یعنی اینکه نوعی آگاهی عمومی بصورتی کاملاً نهادینه، رفتارهای زشت، خشن، مُتعصّبانه و مبتنی بر دروغگویی را ترد و منتزع می‏کند.

درسطح جامعه نیز شاهد همین برخورد هوشمندانه هستیم. درهمۀ مَجامع، اینچنین افرادی، کنارزده‏می‏شوند و چنانچه درجمعی حاضرشوند، جمع اگر سکوت‏نکند، بحث‏ها را به‏سمت دیگری هدایت‏می‏کند بگونه‏ای که چندبار شاهد بحران روانیی که منسوبین و نزدیکانِ افراد تَردشده، بودم. دیدم که برخی نزدیکانشان که با واقعیّت‏های اجتماعی بیشتر درتماس بودند، از رفتار آنها، ابتدا احساس شرم‏کرده و پس از مدّتی، شاید برای جبران تحقیر اجتماعی، به‏صورت ناشیانه سعی در تقلید رفتارهای همگن اجتماعی کردند. مسلّماً این یک بحران روانی-اجتماعی بود که نتیجه‏ای جُز بی‏ریشه‏شدن برای آنها و درگیر ابتذال و گمراهی و درمقابل نزدیکانِ خود قرارگرفتن، نداشت. بسی تأسّف که برخی از نیروهای فعّال جامعه، اینگونه درحال ریزش و ازپای‏درآمدن هستند! هیچ‏می‏دانی که ضایعات رفتاری و آسیب‏های روانیی که به این افراد واردمی‏شود، تا چند دَهِه بُحران‏های بی‏هویّتی جامعه را بدنبال‏خواهدداشت؟ اینگونه است که برادر را دشمن برادر و فرزند را بَدخواهِ پدر خواهی‏دید. به‏قول حافظِ عزیز اونم در چندین قرن پیش:

این چه شوریست که در دور قمر می بینم؟ // همه آفاق پُر از فِتنِه و شرّ می بینم

هر کسی روز بهی می طلبد از ایام // مُشکل آنست که هر روز بَتر می‏بینم

ابلهان را همه شربت ز گلاب و قند است // قوتِ دانا همه از خونِ جگر می‏بینم

اسب تازی شده مجروح به زیر پالان // طوق زرّین همه در گردنِ خر می‏بینم

دختران را همه جنگست و جَدَل با مادر // پسران را همه بدخواه پدر می‏بینم

هیچ رحمی نه برادر به برادر دارد // هیچ شفقّت نه پدر را به پسر می‏بینم

پند حافظ بشنو خواجه برو نیکی کن // که من این پند به از گنج و گوهر می‏بینم

- سینما و سیاست

شاهد مُدّعا هم همین سه‏تا فیلم است که به درگیری‏های خیابانی هم کشید. آخرش هم در برخی از شهرها، اِکران عمومیشان ممنوع‏شد. تا آنجا که می‏دونم اسم اون فیلم‏ها عبارتند از: «خصوصی»، «گشت اِرشاد» و «قلّاده‏های طلا». درواقع اون فیلم‏ها به‏نوعی بازخورد عقاید برخی از افراد اجتماع بود امّا بجای ایجاد یک فضای تبادل اندیشه و تعدیل و تقریب عقاید، به درگیری‏های شدید اَنجامید. آیا فکرمی‏کنی این موضوع پایان‏می‏یابد؟ قطعاً نه. از یکسو اِکران‏های اختصاصی در برخی مراکز و از سوی تکثیر لوح‏های فشرده و غیرقانونی ادامه‏خواهدیافت. باتوجّه‏به‏اینکه شرایط تبادل اندیشه بَرهَم‏خورده و به تقابل و درگیری انجامیده، بازهم سَرخوردگی و عقده‏های اجتماعی در هردو گروه بصورت حادّ و باکمال تأسّف بصورت مضمن رُشدخواهدکرد. دُرُست در راستای همون «اصل ناپایداری» جامعه را همچنان درگیرخودنگاه‏داشته و علاوه بر اتلاف انرژی‏ها، از فعّالیّت اصلی و تولیدی و شکوفایی اقتصادی، دورتر و دورترخواهدکرد. درست همانگونه که فِرقه‏سازی در دَهِه‏های پیشین با مردم دنیا و خصوصاً مسلمانان باعث رکود و عقب‏ماندگی اساسی جوامع شد!

این نکته‏را بیادداشته‏باش که هرنوع تسلّط گروهی بر گروهِ دیگر در درون یک جامعه، خواستگاه نوعی درگیری طولانی‏مدّت و غیرقابل کنترل می‏باشد که نتیجه‏ای جُز نابودی آن جامعه را دربرنخواهدداشت. مسلّماً جامعه‏ای که مبتنی بر تسلّط گروهی بر گروه دیگر اداره‏می‏شود، دیر یا زود، دستکم براثر تعارضات و تحدیدهای جوامع دیگر و بعلّت ضعف درونی ناشی از درگیری‏های بی‏پایان درونی جامعه، ازپای درمی‏آید. گروه مُسلّط، چه از دستۀ اقلّیّت باشد و چه از اکثریّت، درهرصورت نتیجه یکی بوده و جامعه محکوم به فنا است؛ فقط در مدّت پایداری جامعه و فرارسیدنِ زمان فروپاشی آن متفاوت است. حکومت‏های شریفی همچون «حکومت مُختار» نیز ازهمین ناهنجاری ضربه‏خورند بگونه‏ای که حکوکتِ مُختار حتّی نتوانست فِساد جاری دربین نیروهای امنیّتی و انتظامی خود را درک‏کند.

امّا موضوع خطرناکتر این است که گروه مسلّط تنها در قسمتی از حوزۀ جغرافیایی استقرار آن جامعه، مسلّط باشد و در برخی نقاط جغرافیایی دیگر، مُسلّط نبوده بلکه مساوی و یا حتّی تحتّ تسلّط گروه یا گروه‏های دیگرباشد. آنگاه است که فاجعه رُخ‏می‏دهد یعنی اینکه موفقیّت‏های گروه مُسلّط در نقطه‏ای به‏قیمت تحتِ فشار قرارگرفتن افراد آن گروه در نقطۀ دیگر تمام‏می‏شود. درست مثل شرایط جاری عراق، لیبی، مصر و غیره.

ازآنجا که گروه‏ها تحمّل یکدیگر را نداشته و بصورت غالب و مغلوبی در نقاط مختلف فعّالیّت‏می‏کنند، هرگز به تعامل مُثبت، هم‏اندیشی و تبادل افکار نپرداخته و از توهین‏گرفته تا درگیری‏های فاجعه‏بار پیش‏می‏روند. طبیعی است که لاشخورها بهمراه گرگ‏ها در بیرون از جامعه برای دریدن و چپاول منابع آن جامعۀ ضعیف‏شده، دندان تیزکرده‏اند. هیچ اقدام جدّیی هم نیازندارند، فقط کافی‏است تا اینکه بصورت نسبی بُحران درداخل آن جامعه فروکش‏کرد، چَنگ و دندانی نشان‏دهند تا آن گروه‏های درون جامعه، بجای هم‏اندیشی، به‏جان یکدیگر بی‏افتند و ضعیف و ضعیف‏تر شوند.

- آندروید

آندروید را بعنوان یک سیستم عامل موبایل و تَبلِت بررسی‏کردم. جالب بود. به خیلی از زوایای پنهانش، باکمک سایت‏های تخصّصی واردشدم. پیشرفت بزرگی محسوب‏می‏شود. خیلی خوش‏دست است و سِزاوار تقدیر. امّا کامل نیست و خیلی مانده تا به ویندوزفون و یا همون ویندوزموبایل برسِه. نسخۀ هفت‏و‏نیمِ ویندوزفون معروف به مَنگو، بسیار کامل است و انتظارمی‏رود در نسخۀ بعدی یعنی ویراستِ هشت، شاهد پیشرفت گسترده‏تر و بی‏رقیب آن باشیم. تنها مَزیّت آندروید این است که برروی محصولات ارزان، بصورت فراگیر نصب‏شده‏است. البتّه نسخۀ چهار آن درحال حاضر برروی دستگاه‏های گران نصب‏شده‏است امّا مسلّماً نمی‏تواند ازنظر ساختار با ویندوزفون رقابت‏کند. آندروید بخاطر ارزانی محصولاتش، توجّه عموم را به‏خود جلب‏کرده‏است بگونه‏ای که این ابهام را درذهن پدیدمی‏آورد که شاید توانمندتر از سایر سیستم‏عامل‏های مشابه باشد. بهرحال آندروید محصول شرکت خوشنام گوگل است و خیلی خوب توانسته جای خودش را دربین محصولات مشابه، بازکند. امّا ازنظر من بعنوان یک مهندس کامپیوتر، کاملترین و دقیقترین سیستم‏عامل موبایل، ویندوزفون هفت‏و‏نیم به بالا است.

يادگار 07/11/1390

- شعر

یک شعر از آقای محمّدحسین جعفریّان شنیدم که بعضی از قسمت‏هایش به دِلَم نشست. شاید بخاطر اِجرای قویّ آقای بهنام صفوی همراه با آهنگ بود. آهنگ‏ساز و تنظیمش هم آقای بهنام ابطحی بود. متن کاملش را اینجا می‏آورم:

فصل‌های پیش از این هم اَبر داشت

بر کویرم بارشی بی‌صبر داشت

پیش از اینها آسمان، گلپوش بود

پیش از اینها یار، در آغوش بود

اینک امّا عده‌ای آتش شدند

بعد کوچ کوه‌ها، آرش شدند

از بلند آز، حلق آویزها

قلب‌های مانده در دهلیزها

بذرهایی ناشناس و گول و گند

از میان خاک و خون قد می‌کشند

بعضی از آنها که خون نوشیده‌اند

اِرث جنگ عشق را پوشیده‌اند

عدّه‌ای حُسن القضاء را دیده‏اند

عدّه‌ای را بِنزها بلعیده اند

بُزدلانی کز هَراس اَبتر شدند

از بسیجی‌ها، بسیجی‏تر شدند

آی بی‏جان‏ها! دلم را بشنوید

اندکی از حاصلم را بشنوید

تو چه‏می‌دانی تگرگ و بَرگ را

غرقِ خونِ خویش،‌ رقصِ مرگ را

تو چه‏می‌دانی که رَمل و ماسه چیست؟

بین اَبروها، رَدِّ قنّاسِه چیست؟

تو چه می‌دانی سقوط «پاوه» را

«عاصِمی» را «باکِری» را «کاوه» ‌را

هیچ می دانی«مَریوان» چیست؟‌ هان!

هیچ می‌دانی که «چَمران» ‌کیست؟ هان!

هیچ می‌دانی بسیجی سَر جداست؟

هیچ می‌دانی «دوعیجی»‌ در کجاست؟

این صدای بوستانی پَرپَر است

این زبانِ سرخِ نسلی بی‏سَر است

با همان‌هایم که در دین غَشّ زدند

ریشۀ اسلام را آتش زدند

پای خَندَق‌ها، اُحُد را ساختند

خون‏فروشی کرده، خود را ساختند

زنده‌های کمتر از مُردارها

با شما هستم، غنیمت‏خوارها

بَذر هفتاد و دو آفت در شما

بَردگان سِکِّه! لعنت بَر شما

باز دنیا کاسۀ خمر شماست

باز هم شیطان اولی‏الاَمر شماست

با همانهایم که بعد از آن ولیّ

شوکران کردند در کامِ علی

باز آیا اُستخوانی در گلوست؟

باز آیا خار در چشمان اوست؟

ای شکوهِ رفته، اِمشب بازگرد!

این سکوتِ مُرده را دَرهَم نَوَرد

از نسیمِ شادیِ یاران بگو

از «شِکستِ حَصرِ آبادان» بگو!

از شِکَستن، از گُسَستن، از یقین

از شکوهِ فتح در «فَتحُ‏المُبین»

از «شلَمچِه»، «فاو»‌ از «بُستان» بگو!

از شکوهِ رفته! از «مِهران»‌ بگو!

از همانهایی که سَر بَر دَر زدند

روی فَرشِ خونِ خود پَرپَر زدند

شب‏شکاران سحر اندوخته

از پَرستوهای در خود سوخته

زان همه گُل‏ها که می‏بردی بگو!

از «بقایی»، از «بُروجردی» بگو!

پهلوانانی که سهرابی شدند

از پلنگانی که مهتابی شدند

عشق بود و داغ بود و سوز بود

آه! گویی این همه دیروز بود

اینک اَمّا در نگاهی راز نیست

تیردان پُرتیر و تیرانداز نیست

نسل‏های جاودان، فانی شدند

شعرها هم آنچه می‏دانی شدند

روزگاران عجیبی آمدند

نسل‏های نانجیبی آمدند

ابتدا احساس‏هامان تُرد بود

ابتدا اندوه‏هامان خُرد بود

رفته‏رفته خنده‏ها، زاری شدند

زخم‏هامان کَم‏کَمَک کاری شدند

خواب‏دیدم دیو بی‌عار کبود

در مسیل آرزوها خُفته بود

خواب‏دیدم برف‏ها باقی شدند

لحظه‌های مُرده‏ام، ساقی شدند

ای شهیدان! دردها برگشته‏اند

روزهامان را به شب آغشته‌اند

فصل‏هامان گونه‌ای دیگر شدند

چشم‏هامان مَست و جادوگر شدند

روح‏هامان سخت و تن آلوده‌اند

آسمان‏هامان لَجَن آلوده‌اند

هفته‏ها در هفته‏ها گُم می‌شوند

وَهم‌ها فردای مردم می‌شوند

فانیانِ وادی بی‏سنگری!

تیغ‏ها مانده در آهنگری

حاصل آغازها، پایان شده‏است؟

میوۀ فرهنگ جبهه، نان شده‏است؟

شعله‏ها! سردیم ما، سردیم ما

رُخصَتی، ‌شاید که بَرگردیم ما

«یسطرون» ‌هم رفت و ما نون مانده‌ایم

بعد لیلا باز مجنون مانده‌ایم

بَحر، مرداب است بی امواج، ‌آی!

عشق، یک شوخی است بی حلّاج، آی!

یک نفر از خویش دلگیر است باز

یک نفر بُغضَش گلوگیر است باز

زخمی‌ام، اما نمک… بی‏فایده‏است

درد دارم، نی‏لَبَک… بی‏فایده‏است

عاقبت آب از سَر نوحَم گذشت

لشگر چنگیز از روحَم گذشت

اینم نشانی سایتی که با کیفیّت مطلوب می‏تونه این سرود را دراختیارمون قراربده:

http://www.iransong.com/song/55571.htm

يادگار 04/11/1390

- رفتار وارونه

جلّ‏الخالق!

نمی‏دانم چرا این‏روزها هرکه را که می‏بینم، باخنده درمورد افزایش لحظه‏ای ارزش اَرز و سکّه به دیگری خبرمی‏دهد! حتّی گاهی اوقات متوجّه‏می‏شوم که درهنگام اطّلاع‏رسانی، تهِ دلشان می‏لرزد و نگرانی ناشی از گران‏شدن کالاها، رنگ از رخسارشان می‏بَرد ولی همچنان با خنده افزایش قابل پیشبینی قیمت انواع اَرز و طلا را به یکدیگر می‏گویند.

بازهم عجیب‏تر اینکه همه اَرزها درحال افزایش قیمت است و ارزش ریال ایران نسبت به همه اَرزها درحال سقوط آزاد است ولی بیشتر درمورد دلار و یورو حرف‏می‏زنند.

این خنده‏ها نسبت به همه خبرهای بَد و ناگوار دیگر هم درحال اضافه‏شدن است. وقتیکه نگاه کسی به صفحه اوّل روزنامه‏ها می‏اُفتد، گاهاً همان لبخندها را می‏بینم. خوب که به همان صفحه از روزنامه که او می‏نگریسته، نگاه‏می‏کنم، متوجّه‏می‏شوم که به یک خبر ناخوشایند مثلاً درمورد یک تهدید نظامی و یا تحریم اقتصادی جدید چشم‏دوخته‏بوده‏است.

حقیقتاً این لبخندها مرا سَردَرگُم کرده‏است. آخر اگر آن خبر، بَد و دلهُره‏آور است، پَس چرا با خنده اِعلام‏می‏شود؟ چه بَرسَر رَوان مَردم آمده‏است؟

بحث من، ابداً درمورد تقابل ارزش‏ها نیست بلکه از تغییر ساده‏ترین واکنش طبیعی انسان‏ها نسبت به یک رویداد بَد و تأثّرآور می‏گویم.

وقتی بصورت اتّفاقی بَدَنِمان به یک وسیله داغ بَرخوردمی‏کند، بصورت کاملاً ناخودآگاه از آن وسیله، خودمان را دورمی‏کنیم. امّا آنچه که من می‏بینم، گواه آن است که شاید درآینده، رفتاری برعکس انجام‏دهیم؛ یعنی بصورت ناخودآگاه خودمان را به آن وسیله داغ بچسبانیم تا کاملاً دُچار سوختگی گردیم!

ای‏کاش آسیب‏شناسان اجتماعی و روانشناسان درمورد این حالت روانی عجیب توضیح‏می‏دادند. من فقط کامپیوتر می‏دانم و مهارت اصلیم دراین زمینه است ولی احتمال‏می‏دهم آمار خودکشی نیز روبه افزایش رود چراکه اینگونه واکنش به رویدادهای ناگوار را نوعی استقبال از اتّفاقات بَد و نهادینه‏شدن حالت یأس و ناامّیدی حدس‏می‏زنم.

حتّی فکرمی‏کنم برگزاری سلسه‏وار مراسم عزاداری به‏مناسبت‏های مختلف مذهبی نیز احتمالاً این حالت روانی را تشدیدخواهدکرد امّا شاید درهنگام برگزاری اینگونه مراسم، تصوّرشود که ذکرمُصیبت‏ها باعث افزایش مقاومت مردم‏شود.

من روانشناس نیستم و شاید تفسیر و تعبیرم هم نادرست باشد ولی بهرحال این حالت عجیب بصورت یک الگوی رفتاری، بصورت شایع درسطح جامعه مشاهده‏می‏شود.

- آب

نمی‏دونم چرا به هر سختی و یا راحتیی که گرفتارمی‏شم، تمام ذهنم را یاد «آب» پُرمی‏کند؟! می‏بینم که «آب» به این رویدادهای اقتصادی ناگوار، کوچکترین توجّهی نمی‏کند. بارها برمن ثابت شده است که آب مسیر درست را می‏یابد و می‏پوید. عشق من «آب»!

يادگار 15/09/1390

- روح وجوددارد

توی یادگار 11/09/1390 سؤالی پیرامون وجود روح را بانگاهی به موضوع شبیه‏سازی طرح‏کرده‏بودم. بحمدلله پاسخ نسبتاً کاملی را برادر بزرگم به من داد. در پاسخ مفصّلش دو مورد حائِز اهمیّت بود: اوّل اینکه انسان چه در لولۀ آزمایشگاه و چه در رَحِم مقدّس مادر بوجودبیاید، انسان است و دوّم اینکه حتّی اگر در لولۀ آزمایشگاه نیز متولّدگردد، اصل دانِشش از خداست. پیرامون این دو مورد و موارد وابسته به آنها می‏توان مدّت‏ها بَحث‏کرد و از جوانب مختلف آنها را بررسی‏نمود.

- مُحَرّم

ماهِ مُحَرَّمِ امسال کمی با سال‏های دیگر فرق‏می‏کرد. به‏جرأت می‏توانم بگویم که من هیچ‏نوع اَلوات‏بازی و کارهای خِلاف آداب اجتماعی ندیدم. حتّی برخی از دستِه‏ها، انتظامات داشتند و ترافیک خیابان‏ها را هدایت‏می‏کردند. افرادی که غذاهای نذری می‏دادند نیز زیادتر و پراکنده‏تر شده‏بودند. ازهمه جالب‏تر اینکه کمتر ارادمتند ظاهرنما می‏دیدم بلکه برعکس افراد از اقشار مختلف اجتماعی و حتّی با دیدگاه‏های کاملاً متضادّ را هم در برخی مراسم سوگواری در کنارهم مشاهده‏کردم.

جالب آنجایی بود که مخلصانه مردمی گِرد عزاداران جمع‏شده‏بودند و حتّی به‏دیدۀ تبرّک همه چیز را می‏دیدند. من امسال نیکوکاران واقعی را دیدم. در تلویزیون هم از آن مدّاح‏هایی که بی‏بهره از صدای خوش، به تهییج غیردینی اجتماعات می‏پرداختند، خبری‏نبود. ظاهراً رادیو-تلویزیون هم بادیدگاهی بمراتب صحیح‏تر و عمیق‏تر از سال‏های پیش به انتخاب مدّاح‏ها و ذکرمُصیبت‏ها پرداخته‏بود. ای‏کاش این برنامه‏ریزی‏ها را سال‏های پیش انجام‏داده‏بودند. یعنی قبل از اینکه اونهمه خسارت و انحرافِ فرهنگی و بدئت‏ها در دین ایجادشود! آیا می‏شود همینگونه، ابهامات مربوط به تشخیص اوّل و انتهای ماه‏های قمری و خصوصاً ماه مبارک رمضان را هم برطرف‏کنند؟ اگر نکنند، دست شیطان را برای ایجاد انحرافات گسترده‏تر و عمیق‏تر جوامع مسلمان باز و بازتر گذاشته‏اند!

- آب در ماه

دستِ خودم نیست. وقتی به ماه نگاه‏می‏کنم، خودبخود به آب سلام‏می‏کنم. من به آب عشق‏می‏ورزم امّا عشقم به ماه هم می‏رسد!

يادگار 11/09/1390

- آیا روح وجوددارد؟

چندی پیش، هنگامیکه از درد به خودم می‏پیچیدم، فکر عجیبی به سَرم‏زَد! آنطور که در دین ما، اسلام آمده‏است، هنگامیکه جَنین در رَحِم مادر به چهارماهگی رسید، بااِجازۀ خداوند، در جِسمَش روحی دَمیدِه‏می‏شود. درواقع یک انسان محسوب‏می‏گردد.

مشکل از آنجا شروع‏می‏شود که دانش بَشری امروزه نه‏تنها این امکان را فراهم‏می‏کند که عمل لقاح در داخل لولۀ آزمایشگاه و خارج از بدن مقدّس مادر صورت‏پذیرد، بلکه امکان رُشد و تولّد نوزاد را در خارج از بدن مادر نیز فراهم‏می‏کند.

این موضوع بعنوان بخشی از «شبیه‏سازی» بهمراه ایجاد تغییرات ژنتیکی گزینشی باعث ایجاد انسان‏هایی با ویژگی‏های منحصربفرد و متفاوت با دیگران می‏شود. حتّی می‏توان با این شیوه، نسل جدیدی با خصوصیّات تعریف‏شده ایجادکرد!

بحث‏های اخلاقی سنگینی دراین مورد پاگرفت و بزرگان دینی مسیحیّت بصورت آشکارا با آن به مخالفت برخاستند تاآنجا که کار به سازمان ملل متّحد نیز کشید. همینک این تکنولوژی در کشورهای مختلف بصورت پنهان و آشکار و یا کاملاً سِرّی درحال انجام و بررسی و گسترش می‏باشد. کشوری مثل چین به‏هیچیک از هشدارهای جوامع بین‏المللی و مذهبی گوش‏نداد و رسماً امّا محرمانه تحقیقاتش را ادامه‏داد.

آنچه که اون شبِ دَردناک، من را به فکرکردن درمورد روح واداشت، این بود که این موجود بیولوژیکی، در خارج از بدن مقدّس مادر، ساخته‏شده و وپرورش‏یافته‏است. یعنی اینکه انسان‏ها در خِلقت دَست‏بُرده‏اند امّا همچنان شرط دمیده‏شدن روح در چهارماهگی در جسم موجودی کاملاً بیولوژیکی و دستکاری‏شده وجوددارد! موضوع از آنهم بدتر هست زیرا باتغییرات ژنتیکیی که در این موجود روح‏دار جدید ایجادکرده‏اند، حتّی رفتارهای آیندۀ او را هم تعیین‏کرده‏اند! پس روح کجاست؟ مگر عواقب رفتار خوب و بد انسان‏ها به روح برنمی‏گردد؟

اینجا بود که آثار تردید تمام وجودم را گرفت. ترسیدم. ازخود پُرسیدم: آیا این افکار جُدای از مباحِثِ منطقی، اوّلین گام‏های یک انحراف عقیدتی بزرگ نیست؟ به خدا پناه‏آوردم و سعی‏کردم به‏سرعت موضوع را برای یکنفر که احتمالاً می‏توانست من را از سَردرگمی بیرون‏بیاره، بصورت پُستِ الکترونیکی ارسال‏کنم.

در عِلم منطق داریم که برای ردّکردن یک موضوع، کافی‏است که تنها یک شرط نقض اِرائِه‏گردد؛ و من ممکن است که یک استنتاج نادرست را بعنوان یک شرط نقض درنظرگرفته و اصلِ اساسی، یعنی روح و مابَعدُالطَبیعِة یا مِتافیزیک را اِنکارکنم.

- خوابِ آب

چندشبِ پیش برای چندمین‏بار خواب آب را دیدم. آره، آب.... من در دنیای خودم، با اَفکار متفاوت و عجیبی سَرمی‏کنم. ازیکسو به‏فکر بُخار جیوۀ یونیزه و پَرتابِ الکترون‏ها هستم و از سوی دیگِه دنبال مَباحثی همچون سیستم‏عامل آندروید هستم. از یکسو به گذشته‏ و آب فکرمی‏کنم و ازسوی دیگه به آینده و آب می‏اندیشم. در دنیای حرفه‏ای هم با عملیّات گستردۀ شبکه‏های حسّاس کامپیوتری و پرسنل حسّاس و ویژۀ آن سَروکار دارم ولی درعین‏حال باید مواظب خانواده و برادرهای بیمارم باشم که البتّه اونها هم به‏یکدیگر کمک‏می‏کنند.

این را هم می‏دانم که تمرکزکردن به موردی، باعث‏می‏شود که نیروی کائنات آن مورد را بسوی ما متمایل‏کند. دراین‏مورد، درگذشته تمرینات و تجربیّاتی داشته‏ام امّا دنیایی که در درون من هست، بسیار عجیب است. حتّی نگرش من به بیماران روانی به‏شِکل خاصّی است. وقتی دروقتِ ملاقات دربین اونها هستم و در بیمارستان رفتارشون را می‏بینم، نمی‏تونم باورکنم که اونها در بیماریشون هیچ نقشی‏نداشته‏اند. بنظرمن اونها می‏تونن خودشون را درمان‏کنند. انسان دنیایی از توانائی‏ها است و هرگز نباید خودش را دستکم‏بگیرد.

- وفای به‏آب

چندهفتۀ پیش بااِصرار یکی از آشنایان قدیمی، به شِرکتش رفتم. سعی‏کرد مجلس را گرم‏کنِه و نظرمن را درخصوص همکاری مُجدّد جَلب‏کنِه. دَرذِهنم گذشته‏را مرورمی‏کردم. همان گذشته‏ای که دررابطه‏اش با من، سَنگِ‏تمام گذاشته‏بود ولی می‏دانستم که با دیگران به‏شِکل دیگری بوده‏است! درمیان حَرف‏هایش اشاره‏ای به آب کرد و نیکی نگفت! من در دِلَم همین مورد را بعنوان حُجّت تلقّی‏کردم و عَزم به رَدّ هرگونه همکاری کردم. بعد از اونهم سعی در برقراری ارتباط کرد. منهم درعین رعایت نهایتِ اَدَب، از هرگونه همکاری با او و شِرکتش، شانه‏خالی‏کردم. اوّل حُرمَتِ آب، بعد خدمتِ من. من به آب، باد، قاصدک، ابر و.... باهم عشق‏می‏ورزم و می‏دانم که تا وصال آنها در دنیای دیگر، چندقدمی بیش نمانده‏است؛ پس در این انتظارِ وفا، باکسی نمی‏آمیزم.

يادگار 01/08/1390

- ورزش

چندشبی هست که دوباره دارم ورزش‏می‏کنم. نزدیک به دوساعت و نیم پیاده‏روی سریع و گاهاً دو، و سِپَس، حدود نیم‏ساعت بدنسازی. برام راضی‏کننده نیست و دائم فکرمی‏کنم چیزی را گُم‏کرده‏ام. چندکیلومتر راهپیمائی طولانی هم نمی‏تونِه نیاز درونیم را برآوردِه‏کنه! البتّه یک‏شب بدنم کاملاً داغون‏شد و خودم را خیلی به‏سختی به خونِه رَسوندم. دَرد تمام بدنم را فراگرفته‏بود. شاید علّتش این بود که اوّل بدنسازی را انجام‏دادم و سپس راهپیمائی را شروع‏کردم! نسیم خنکی هم می‏وزید و من پوشش کافی نداشتم. بهمین‏دلیل بود که فردای آن شب، نتونستم ورزش‏کنم و از خانه بیرون نرفتم.

- سریال

نمی‏دونی توی این سه‏ساعتی که از خانه بیرون هستم، چقدر خوشحالم که این برنامه‏های مزخرفِ تلویزیون را نگاه‏نمی‏کنم. اون سریال‏های دَرپیتی که معلومه سازندگانشان صِرفاً برای کاسبی و درآمدِ بیشتر، دائماً کِششان‏می‏دهند. چیه؟ تعجّب‏کردی؟! آره عزیزم، اونطور که شنیده‏ام، این فیلم‏ها و سریا‏لها بصورت ثانیّه‏ای-دقیقه‏ای به صدا و سیما فروخته‏می‏شوند. برای همین هم کّلی آب قاطیشون می‏کنند. صحنه‏های طولانیِ بی‏سَروته باعث می‏شِه که رفته‏رفته مردم ازدرون به انواع فیلم‏های هالیوودی نیازپیداکنند. اون حَضَراتی که فکرمی‏کنند با عرضۀ انبوهی از این سریال‏های به‏اصطلاح سَرگرم‏کننده باعث‏خواهند‏شد که مردم و خصوصاً جوانان کمتر بسوی فیلم‏های کنترل‏نشدۀ خارجی بروند، سخت در اشتباه‏هستند. بعد از مدّتی، عَطش زیادی در مخاطبین جهت مشاهدۀ اون فیلم‏ها بوجودخواهدآمد و نوعی نِفرتِ نهادینه نسبت به ساختار این سریال‏ها و تمام افرادی که به‏نوعی در تهیّه و عرضۀ آنها دست‏داشته‏اند، بروزخواهدکرد. حتّی بازیگران نیز از دل و قلبِ مردم جامعه بیرون‏خواهندرفت....

- بیماری روانی

وقتیکه به یک بیمار روانی بَرخورمی‏کنیم، خیلی حرکات، رفتار و گفتارهای او را نادیده‏گرفته و حَملِ بَر بی‏اِرادگی او در کنترل حالاتِ بیماریش می‏دانیم ولی من عقیده‏دارم که دَرپَسِ اون بیماری، رفتارها و عاداتِ نادرست قبل از بیماری‏اش پنهان است. مثلاً یک بیمار اسکیزوفِرنی را درنظربگیر. حتّی بعد از خوراندن داروها به او و زدن آمپول‏هایش، رفتارهای نادرستی که از او سَرمی‏زند را نمی‏توان صِرفاً ناشی از بیماری او دانست بلکه هنگامیکه پَردۀ بیماری‏اش کنارزده‏شد، حالا نتایج مشکلاتِ اخلاقی او بروزمی‏کند.

همۀ اینها را گفتم تا تو را متوجّۀ این موضوع کنم که رفتارهای ناشایستِ بیمار روانی ترکیبی از حالات ناخواستۀ ناشی از بیماری روانی او بهمراه مشکلات اخلاقی زمان سلامتِ او، یعنی قبل از بیمارشدن او می‏باشد!

- کدام دیکتاتور؟

زمانیکه مُعمّرقزّافی کشته‏شد، منم مثل بسیاری از مردم دنیا خوشحال‏شدم. هرچند دلم‏می‏خواست در دادگاه بین‏المللی محاکمه بشِه تا بسیاری از اَسرار و ساخت‏وپاخت‏های سیاسی و پُشتِ‏پرده را به‏زبان بیاره ولی صحنۀ التماس اون ظالم را که می‏دیدم، کمی دلم خنک‏می‏شد چون می‏دانستم سایر زمامداران ظالم بادیدن این آخروعاقبت، در درون خودشان فرومی‏پاشند. امّا اینکه می‏گفتند اون یک دیکتاتور بود را چندان قبول‏ندارم. او نمایندۀ یک سیستم دیکتاتوری بود. اساساً در این دوران هیچکس نمی‏تواند به‏تنهایی یک نظام دیکتاتوری ایجادکند و خودش در رأس آن نظام باقی‏بماند. حتماً باید یک گروه باهم یک نظامِ دیکتاتوری را ایجاد و حفظ کنند‏. معنی‏اش این است که باقیماندگان نظام قزّافی در لیبی، حرف‏های شنیدنی جالبی دارند که قطعاً پرده از روی خیلی مسائل مبهم بَرخواهدداشت.

- طرفداران

امشب گوشۀ کوچکی از جشن ملّی آزادی مردم لیبی را داشتند در تلویزیون بعنوان یک خبر نشان‏می‏دادند. جمعیّت کثیری در میدانِ شهدای طرابلوس خوشحال‏بودند. امّا یک نکتۀ عجیب وجودداشت. قزّافی هم در زمان زنده‏بودن خودش، همین اجتماعات را ایجادمی‏کرد! اونهمه آدم که در حمایت از زمامداران ظالم در کشورهای مختلف به راهپیمائی می‏پردازند، درواقع چه‏کسانی هستند و چرا بعد از سقوط نظام حکومتی ظالم، بازهم در نظام حکومتی جدید شاهد اجتماعاتی در همان حدّ و حدود هستیم! پس باید اینجوری نتیجه‏گرفت که: جمعیّت زیادی که ازطریق دوربین‏های تلویزیونی بعنوان شاهدی بر مدّعای محبوبیّتِ حُکّام پخش‏می‏شوند، ابداً مِلاک اندازه‏گیری محبوبیّت و مقبولیّتِ حکّام نیست.

- جنبش وال‏اِستریت

می‏گن این جنبشِ وال‏اِستریت یک جنبشِ ضدّ سرمایه‏داری است. خُب، گیریم که اینگونه باشد، حالا آنها می‏خواهند چه‏کنند؟ آیا درنهایت به عزل سرمایه‏داران خواهندرسید؟! اونها که مقام نیستند، بلکه صِرفاً پولدار و سَرمایه‏دار هستند. توی هیچ دادگاهی آنها را بخاطر سرمایه‏داری بودن محاکمه‏نخواهندکرد. نظام خرید و فروش و کسب سود و درآمد نیز در دنیا پابرجا خواهدماند. فقط اتّفاقی که رُخ‏خواهدداد، افزایش انگیزۀ درگیری خواهدبود و درنهایت، شورش‏های مردمی به مرگ سرمایه‏داران خواهدانجامید. یعنی یک تعداد سرمایه‏دار کشته می‏شوند! امّا مُسلّماً سرمایه‏داران دیگری جای آنها را خواهند‏گرفت.

درواقع این جنبش، یک موج‏سوار دارد و او قراراست سرمایه‏داران جدیدی را بجای سرمایه‏داران قبلی بر رأس پول‏ها و سرمایه‏ها قراردهد!