يادگار 22/8/1384

- واي

داشتم توي بلاگها نگاه مي كردم كه شعري سوزناك را ديدم. شعري كه گويي مدّتها پيش نوشته شده بود و من اينك يعني همين امروز ديدمش. واي خداي من؛ آتيش گرفتم، داغون شدم. عيناً ذكرش مي كنم البتّه بدون ذكر نويسنده چراكه فعلاً معذورم و كاملاً از نام و شرايطش خبرندارم:

.....................
............................
...................................................
.......
........................
..............................

.................................
................
...........................

.............................
...............
........................

.........................
........................................

..............
....................................................
..........................................
...................

.......................................

....
......................

بازم توي همون بلاگ آمده بود:

.....................................................................................


.....
..................
............
..................
.......................

..........................
................................
....
...........................................
.....................
.......................


..................
..............................................

.................
.............
........
....................

...............
............................

.............
............
.......................
............
................

.........................
..........................
...........


....
...
..............
..................
...............
.............

........

با خوندنِ اين نوشته ها بدجوري منقلب شدم. آخه چرا حالا بايد اينها را مي ديدم؟ حالا كه منهم درموردِ ماه مي نويسم و....

- رفتن

يكي از آشناهام داره ازبينمون ميره. فكرنمي كرد كه من بفهمم چون از همه مخفي كرده بود. چند روزِ قبل، توي خلوتِ خودم، متوجّه شدم. امروز بهش زنگ زدم و گفتم: مؤمن اونوقتها كساني كه اطرافيانشون متوجّه مي شدن كه احتمال شهيد شدن دارن، بهشون مي گفتن كه نوربالا مي زنند. حالا راستشو بگو؛ آيا تو هم داري نوربالا مي زني؟ اون نتونست ديگه از من مخفي كنه چون...

وقتي به رفتن فكرمي كنم، اين شعر به ذهنم متبادر ميشه:

بيا تا قدرِ يكديگر بدانيم كه تا ناگه زِ يكديگر نمانيم

خداوكيلي اين ناراحتيها و كش مكشها ارزشِ اينجور جدائيها را داره؟ چطور مي تونيم اجازه بديم كه پيوندهاي انساني كه اونهمه مقدّس هستند، اينجوري و به راحتي ازهم بپاشن و گسسته بشن. هممون مقصّريم. متوني كه از اون وبلاگ برداشتم، بدجوري منو شرمنده كرد و خجالت كشيدم. الآنم حال و روزِ خوبي ندارم. مثلِ اينه كه داره سلولهاي بدنم ازهم جدامي شن. توي دلم داره يك ندائي كه اين چند ماه زمزمه مي كرد به فرياد تبديل ميشه. خدايا بدادم برس چون الآن بايد دوباره رانندگي كنم و مي ترسم فشارِ روحيي كه داره برمن وارد ميشه در رانندگيم بروزكنه. من به سهم خودم شرمنده هستم و انكارنمي كنم. هرگز انكارنكرده ام ولي اينك بيش از پيش.....

توضيح: يك روز بس از نوشتنِ اشعار، با نوشته اي كه از شاعرِ اصلي اين سروده ها يافتم، شكم مرتفع شد و نسبت به نويسنده واقعي آنها، يقين حاصل كردم. و چون ايشان حاضر به طرح اشعارشان از اين طريق نبودند، همه را محو كردم. هرچند برايم خيلي عجيب بود ولي به اصولي كه معتقدبودم عمل كردم حتّي به قيمت تغيير آنچه كه درگذشته نوشته بودم!